«او» نویسی-3

عصرگاه یک روز سرد پاییزی بود...

هوا ابری بود و اتاق را دلگیر جلوه می‌داد...شاید هم حس و حال عجیب من این گونه می‌نمود!

وارد اتاق شدم؛

عجیب بو می‌داد!

همان‌جا نشسته بود... آرام و با طمأنینه.

و امروز بیش از یک سال می‌گذرد از نخستین دیدار...

موهایش مرتب و شانه کرده،

                   ریش‌هایش به اندازه‌ی کافی بلند،   

                                            لباس‌هایش اتو کشیده و آراسته؛

                                                                          و دکمه‌ی یقه‌اش کاملاً بسته.

کلام را « او » آغاز کرد و مقاومت عجیبی در روحم بی‌قرار بود.

مودب بود؛

         واژه‌هایش بزک شده و مترتب؛

                                   جمله‌ها، مزین به واژگان حجیم؛

                                                                        و لحن کلام، کار شده و نظیف؛

ولی بو می‌داد... بویی ن‌چسب! 

نگاه‌هایش کاملاً تنظیم شده؛

                              گردنش خم،

                                        دست‌هایش...

                                                    دست‌هایش اما از کنترل خارج بود!

بودار بود...همه‌ی آراستگی‌هایش شاید!

به چشم‌هایش اگر خیره می‌شدی؛ می‌کاوید همه‌ی وجودت را... تا انتها.

نگاهش جست‌و‌جو گرانه بود؛ نه این که «مرد» بدی باشد... به نظر نمی‌رسید «دیو صفت» باشد و «اژدر کردار»!

اما طول کشید تا بفهمم این «مقاومت» درونی از کجا آب می‌خورد!

تنها ایراد«ش» این بود که مثل بقیه‌ی آدم‌هاست... با یک پله تلاش بیش‌تر برای این‌که دیگری باشد:

آراسته‌تر و مودب‌تر.

راستش را بخواهی؛ هر از گاهی گذرمان به هم می‌افتد و امروز دیگر «بو»یش برایم غریب نیست...

پ.ن: گویند مستمع گوینده را ذوق آورد... به دلیل استقبال خوانندگان، «او» نویسی -3، به عنوان نخستین پست 91 منتشر شد!

پ.ن2: می‌توانید حدس بزنید ارتباط «او» با عکس فوق چیست؟

جهت جلوگیری از برداشت‌های انحرافی: این ترسیم یک قرار کاملاً «کاری» بوده است و لا غیر! لطفاً سوال نفرمایید.