ما آدم‎های مزخرف

روی دکمه‎های کی‎برد ‎می‎کوبد وقتی من سلام می‎کنم و پاسخی می‎دهد.

می‎گویم: «برای پی‎گیری فلان موضوع اومدم که یک ماه پیش اقدام کردم»

امان نمی‎دهد جمله‎ام تمام شود، «باید بری از دبیرخونه نامه‎ات رو بگیری.»

وقت امتحانات است، و مسئول دبیرخانه مراقب جلسه! چهل و پنج دقیقه توی سالن می‎نشینم تا مسئول دبیرخانه، با سلام و صلوات و خواهش من برگردد توی دفتر کارش، و تاکید کند که «من مراقب هستم امروز، ولی میام کارت رو راه بندازم.»

-          «خب چی‎کار داشتی؟»

-          درخواست داده بودم، قرار بود از کمیسیون جوابش بیاد

-          «نامه همون موقع رفته دست خانم فلانی»

سعی می‎کنم چشم‎هایم چهارتا نشود، آرام‎شم را حفظ کنم و برمی‎گردم پیش همان زن: «می‎گن نامه پیش شماست.»

-« من نمی‎دونم، بگرد توی این پوشه پیداش کن خودت.»

چند پوشه‎ی روی میز را زیر و رو می‎کنم که بفهمم کدام‎یک را می‎گوید، و زن حتی رغبت نمی‎کند بگوید برگه من در کدام قرار دارد.

نامه را پیدا می‎کنم، مهرش می‎کند و تمام.

توقع نداشتم نامه را برای‎م پیدا کند، حتی این که بگوید در کدام پوشه است، ولی توقع زیادی نبود که به جای ارجاع دادن من به دبیرخانه، بگوید بیا این پوشه را بگرد و اگر نبود بفرستدم پی نخود سیاه!

پ.ن: آدم‎های مزخرفی شده‎ایم!