شکلات اما تلخ!

شاید برای خیلی اولین بارها، 92 را در بیمارستان، راهروهای‎ش و حیاط‎ش سپری کردم.

توی حیاط‎هایشان نشاندی‎ام، تا بفهمم که در پس هر لحظه‎ی این دنیا، تنهایی و جدایی از توست و قرار است فقط تو باشی و من؛ حتی اگر حجمی از آدم‎های خوب هم در کنارم باشند؛

92  برای من تو راهروها، سالن انتظار، حیاط و اتاق‎های بیمارستان‎های این شهر کثیف، تلخ گذشت اما گذشت، همان‎طور که هیچ چیز ماندگار نیست الا تو.

یادم خواهد ماند، اوقات بسیاری که در سال پیش، مثل همان نیمه شبی که  در حیاط مسجد نشستم، غلبه تصمیم تو را بر خواست و تلاش خودم دیدم، و در اشک حسرت ماندم.

پروردگارا

ترا سپاس که کنارمان هستی، در سختی‎ها، در دردها، در شادی‎ها، در ترس‎ها و اندوه‎ها.

کمکم کن در 93، عبد قابلی برای تو باشم.

پ.ن: امیدوارم کوله‎بار 92 تون، پر باشه از تجربه، از سختی‎ها و شادی‎هایی که گذشت؛ و دعا می‎کنم در روزهای پیش رو غرق شادی و نشاط باشید