خاطرات سفر کربلا - بخش نخست

هر کس دوست دارد چشمه‌ای از مدینه فاضله‌ای را ببیند که بعد از ظهور ترسیم می‌کنند، وقتی مردم با هم مهربانند و اخلاص، صمیمت و از خود گذشتگی موج می‌زند،‌ خود را به مراسم پیاده‌روی اربعین برساند.

نمی‌دانم در پس این همه ارادت مردم عراق به زوار اربعین چیست،‌ اما در مخیله‫ام هم نمی‫گنجید این‫قدر شرمسار و فراتر از شرمسار میزبانان‫مان شوم که دارا و ندارشان، همه هستی‫اشان و فراتر از هستی‌اشان را می‌گذارند در طبق اخلاص و آن قدر به تو محبت می‌کنند که تو فقط دست و پا شکسته می‌گویی: خجلتنا و آن‌ها هم می‌گویند: للحسین (ع)

وقتی رسیدیم نجف، قرار بود در حسینه‌ای مستقر شویم، صاحب حسینیه شیخی بود سی و پنج شش ساله و صاحب 5 فرزند.

معجزه از بدیهیات این سفر است، از همان لحظه‌ی آغازینش. من و "دوس‌جون" که ترجیح داده بودیم هوایی سفر کنیم، زودتر از سایرین به نجف رسیدیم، شب قبل آدرس را توی وایبر از شیخ میزبان گرفتیم؛ اما آگاه بودیم که یافتن آدرس در عراق بسی سخت است و دشوار. مخصوصا وقتی عربی بلد نباشی و میزبانت هم انگلیسی یا فارسی نداند.

موقع نماز ظهر بود، ساک‌ها را که گرفتیم، دوس جون پیشنهاد داد نماز بخوانیم، هنوز وضویمان را نگرفته بودیم که در محیط بیرونی فرودگاه قیمه عراقی پخش می‌کردند و با التماس می‌گفتند بیاید بگیرید مستحب است. نگرانی‌امان اما هم‌چنان پا برجای بود، چگونه مسیر را بیابیم؟ کیف‌هایمان را که برداشتیم راه بیفتیم سمت تاکسی‌های فرودگاه، زنی از من پرسید که کجا می‌روید؟ گفتم شارع المدینه، گفت من هم تنها هستم، با شما بیایم؟ گفتم چرا که نه توی دلم داشتم می‌گفتم بالاخره خودمان را ولو با لال بازی می‌رسانیم به مقصد، به این زن طفلک هم کمک می‌کنیم که او پیش‌دستی کرد و پرسید: عربی بلدید؟ با خنده گفتم نه، گفت پس هیچ نگویید، من زاده بغدادم، اگر بفهمند عربی نمی‌دانید از شما کرایه بیشتری می‌گیرند.

زنی که تصور می‌کردم قرار است باری بر دوشمان باشد، دکتری زاده‌ی بغداد بود که از ترس داعش به ایران پناه آورده بود. نه تنها ما را رساند به شارع المدینه، که به شیخ میزبانمان زنگ زد و او را کشاند دنبال‌مان تا سرگردان توی خیابان‌ها دنبال آدرس نباشیم. و این نخستین معجزه‌ای بود که سفر با آن آغاز شد.

از ان جایی که در گروه ما فقط چهار خانم بود و بقیه مرد بودند؛ حسینیه را سپردند به دست جماعت ذکور و منزل شیخ شد استراحت‌گاه ما. سرگروه‌مان خود شیخی بود عراقی، و خوب می‌دانست چه خانه‌ای را انتخاب کرده است، ایرانی پسند! یعنی از کرامات خفیه‌ی این سفر، همان مکانی بود که ما درونش مستقر شدیم، که در حد یک خانه متوسط ایرانی تجهیزات داشت و برای ما دلپذیر بود، مخصوصا وجود نعمتی به اسم ماشین لباسشویی! که وقت بازگشت از کربلا، به داد لباس‌های کثیف و گل‌آلود شصت نفرمان رسید. بماند که تجهیز این خانه به پتوهای نو و گرم، داشتن حمامی داغ و مجهز بودن سرویس بهداشتی به "شلنگ" هم مزید بر امتنان بود.