ضدحال ترین آدم دوست‎داشتنی

فرض کن توی زمستان سرد و کشنده، زیر باران و برف با لباس‎های خیس و نم‎دار که سرما تا مغز استخوانت دویده است، برسی؛

یا حتی توی گرمای طاقت‎فرسای تهران که چهره‎ات چون لاله برافروخته می‎شود و حس می‎کنی توی آفریقا قدم زده‎ای؛

یا مثلا خسته از میهمانی دیر وقت، به زور توی ترافیک کشنده و اعصاب‎خور!  خیابان‎ها رسیده باشی؛

جوانکی همیشه نشسته است که همیشه زودتر از تو رسیده، و لبخند بر لب و با آرامش به تو ( و همه همکاران) سلام و صبح به خیر می‎گوید. (شاید حتی پسِ خنده‎هایش این باشد که شماها دیگه چه جور کارکنانی هستید که همیشه با تاخیر، گاه برافروخته، گاه خسته و گاه عبوسید!)

اصلا توی یک سالی که من در این مجموعه شاغلم، انگار که این مرد را غم- پروف آفریده‎اند!

اصلا مگر می‎شود آدم‎یزاد یک روز خلقش تنگ نباشد؟ یک روز خسته نباشد؟ شاکی از گرما و سرما نباشد و به خودش و زمین و زمان فحش ندهد؟

حالا تو گویی صبح اول وقت است و هنوز ضد حال نخورده و یا حافظه دراز مدتش معیوب است و برای همین غم و خستگی تو ذهنش نمی‎ماند؛ حالا مگر می‎شود درگیر سوالات احمقانه آدم‎ها بشوی ( از نزدیک شاهد بوده‎ام) و یا غرولندهای سی چهل تن! از سرما و گرما همه تلنبار شوند سر تو، و تو باز هم صبر پیشه سازی ( شاید و البته امیدوارم من ندیده باشم وگرنه به آدمی‎زاد بودن این بشر باید شک کرد.)

اما در نهایت حس خوبی‎ست که هر روز صبح، توی این یکنواختی و بی حس و حالی روزگار یکی باشد که وقتی با خستگی و جان کندن و غرولند که باز هم دیر شد! ( وای مدرسه ام دیر شد خخخخ) برسی  و او با یک لبخند مهربانانه و چهره‎ای مهربان مودبانه به همه سلام و صبح بخیر بگوید.

من اگر مدیر این مجموعه بودم حتما شخصا تقدیرش می‎کردم و او را به عنوان کارمند نمونه به همگان معرفی می‎کردم باشد که یاد بگیریم مومن باید گشاده‎رو باشد و خندان.