22 بهمن سبز!

گرم تلفن بود سمانه، و من غرق استراق! مکالمه‌اش

با دو دخترش کنارم نشست.

سمانه پای تلفن گفت: آره مثل این‌که کروبی اومده بوده ولی ما ندیدیمش.

زن نگاهی کرد و گفت: اره اون خانومه می‌گفت باهاش داشته از اشرفی اصفهانی می‌اومده پایین.

با شگفتی پرسیدم: کی اومد چرا ما ندیدیمش؟

زن با تردید پرسید: شما هم سبزین؟

بدون این که پاسخی بدهم با هیجانی سرشار از اعتراض پرسیدم: کی اومده بود؟

زن گفت: منم ندیدمش..دخترام از گاردی‌ها ترسیدن ما هم اومدیم پایین...

نگاهی به من انداخت و گفت: خوب کاری کردین چادر سر کردین!

من در‌حالی‌که در دل به توهماتش می‌خندیدم: شما خیلی جرات کردین که پالتو سبز پوشیدین

زن: شما از کجا اومدین؟

من بدون هیچ مکثی!: پیروزی

زن نگاهی  عمیق کرد و گفت: ببین تو رو خدا ..همه خودجوش! میان..یکیش شما...ما پیروزییم، ما بی‌شماریم..اینا هیچ کاری نمی‌تونن بکنن!‌

به زحمت خنده‌ام را کنترل کردم...دست سمانه را گرفتم خداحافظی کردم و چند قدم پایین‌تر

همه‌ی خنده‌های در گلو گیر‌کرده‌ام منفجر شدند.

بعدنگاشت1: خانم سبز! از این که موجب شدم در توهم "بی‌شماریتان" بمانید متاسفم.

بعدنگاشت 2: قبول کنید حماقت از خودتان است که کسی با تیپ مرا هم "سبز" می‌پندارید!

بعد‌نگاشت 3: اللهم اشف کل مریض!