مثلا اشعار من

**فال قهوه**

سراسر لیوان قهوه را چرخاند

و خط به خط، نشانه ها را خواند

به جست و جوی نشانی از تو هم که شده

تمام تلخی قهوه را به جانش راند

"گشتیم، نبود، نگرد که نیست"

حکایت ما و شعرهایی که ناتمام ماند

----فصل واژه چینی---

دلم خواست تا واژه ها را بچینم

که آشــفته، تنـــها، غمیــــنم

خدا خواست تا غرق حسََّت

به‎سـان پـــــری در نسیــــمم

دلم خواست تا در هوایت بماند

که صد سال دیگر، همینِ همینم

خدا خواست تا باز باران بگیرد

که روی دلـــم، ردپــــا را نبینم

دلم خواست تا واژه ها را بچینم

برایت بگویم، بخوانم، بمیرم

پ.ن: یادش بخیر...روزگاری دوست داشتم شعر بنویسم و بسرایم  و بخوانم

هنوز هم یک بیت شعر ناب، حال آدم را بیشتر جا می آورد...اگر کنارش فنجانی قهوه باشد و یک دوست که زبانت را بفهمد...

پ.ن: دل‎تنگ  حضورت، نگاه‎ت، لبخندت، ملامت‎هایت، خنده‎هایمان، مسخره‎بازی‎هایمان...

کاش تو هم... :(

شبیه روزگارم نیست

*وقتی وبلاگ‎نویس، وبلاگ‎ش را راه می‎اندازد کلی ذوق دارد و خیلی شوق!

چیز بنویسد و بخوانندش، تاثیر واژه‎ها و افکارش را ببیند؛

روزهایی می‎رسد که هر وقت وبلاگ‎ش را ورق می‎زند کلی خاطره برای‎ش زنده می‎شوند،

شاید حتی دلش غنچ برود از خاطراتی که خودش رقم زده با وبلاگ‎ش!

*روزهایی هم می‎رسد که دست‎و‎دلش به وبلاگ نمی‎رود؛

حال ندارد واژه‎ها را بچیند، بگذاردشان توی جمله‎های رنگ و وارنگ؛

حس‎ش نیست ذهنش را خالی کند روی کی‎بورد و بعد به‎سان مجسمه‎سازی که پیکره‎ی بی‎نظیری را آفریده؛

چشم بدوزد به اثرش و توی دل‎ش، خودش را بستاید حتی.

*روزهای تلخی هم برای بلاگر‎ها می‎رسد که افکارش را گاز می‎زند؛

واژه‎هایش را می‎برد در تیمارستان بستری کند...بس که از این و آن حرف و کنایه شنیده.

** این "روزهای" آخر مصداق خیلی از عزیزان‎م بود؛ که وبلاگ‎هایشان را یا جمع کردند یا مسکوت رهایش.

و من "اندیشه‎کنان غرق این پندارم"

که چرا اینترنت ما آزادی نداشت؟

پ.ن: دور برتان ندارد که مملکت آزاد نیست؛ نخیر! می‎خواهم عین کارشناسانی که درد را نمی‎شناسند بگویم "فرهنگ"ش را نداریم هنوز، که وبلاگ را و کارایی‎هایش را بشناسیم!

پ.ن2: جایی نیست که نگاه کنم و دل‎م کباب نشود برای اسلامی که اگر صاحبش نرسد نجاتش دهد، چون جنازه‎ای بر سر دست‎ها می‎برندش؛ که هر یک مبتلا به سیاهی‎اند و ادعای اسلام‎شان، گوش فلک را کر می‎کند...

پ.ن3: یک بازی درست کنند که آدم عکس شخصیت‎‎هایی که دلش می‎خواهد را بگذارد تویش، و بعد هی با چوب بیسبال، بکوبد توی سرشان ... کیف می‎دهد! پس این بازی‎نویس‎ها چه می‎کنند؟