91-2

نود و یک هم سال پر فراز و فرودی بود،

* حالا که پشت سرم مانده است، کوله باری از تجربه‎هایم را درونش می‎بینم و خاطره شیرین‎ترین سفر در تمام زندگانی‎ام را؛

** روزهایی در زندگی‎ات با حس "جنگیدن" شکل می‎گیرند؛ می‎خواهی بجنگی می‎خواهی تلاش کنی تا آنچه که بدان اعتقاد داری را بسازی

می‎خواهی مصلح راهی باشی که می‎بنی کج است؛  اراده‎اش را در خودت می‎بینی و توانمندی‎اش را؛

اما دریغ که جاده برای رفتن هموار نیست، جاده اصلاح همیشه پر پیچ و خم است و پر از دره‎های ناامیدی،

پر از هیولاهای دو سری که بر سر راهت سبز می‎شوند، پر است از آوازه‎خوان هایی که در کنار مسیر نشسته‎اند و آواز یاس و نامیدی سر می‎دهند؛

جاده اصلاح، پر است از اسکلت مردانی که عزمشان را جزم کرده بودند تا بجنگند و روزی مثل تو همه زنگی‎اشان را گرفتند کف دست‎شان، تا دلشان را به مطلوب‎ش برسانند تا مصلح باشند!

مقصد دور نیست، اما راه بس تاریک است و پیچیده؛ با موانعی که از اسمان و زمین می‎بارند...

دلسرد که شوی، در سرمای مسیر یخ میزنی و تو هم دیر یا زود  مانده در راه می شوی و روح می‎سپاری !

اگر دلت قرص شود به وعده پروردگار، مسیرت را تا  انتها طی می‎کنی، چون آقا روح الله.

سبک جنگیدن با موانع‎ات را باید به سختی و دقت انتخاب کنی...

همین!

پ.ن: نمی‎دانم تقدیرم را در 92 چگونه رقم زده‎ای، فقط ‎آرزو می‎کنم کاش یک سفر کربلا درونش جای داده باشی...

پ.ن2:  روی یک صندلی، در حاشیه یک پیاده رو خوابیده بود ارام، لبریز از حس کرختی بهارانه، بی ترس و واهمه از عابران! عکاس خوش ذوق و خوش سوژه یاب: خودم! مکان: پیاده روی نزدیک چهاراره تلفن خانه

پ.ن3: دیروز در کوتاه‎ترین زمان ممکن، پرتوهای سوزاننده آفتاب پشت ابرهای بهاری پنهان شدند و هوا تک نفره شد، باد می‎وزید با قدرت تمام، درخت‎های سبزپوش می‎رقصیدند شادمان و من گرچه خسته بودم اما دلم نیامد همین هوای تک نفره را از دست بدهم و  شش‎هایم این هوا را نبلعند و چشم‎هایم سیر نبینند، کسی چه می‎داند سال دیگر این روزها، زنده باشم یا نباشم؟ سالم باشم یا نباشم؟ سال گذشته خوب آموختم که برای آنچه امروز داری، دیر یا زود حسرت خواهی خورد؛ امروزت را عمیق نفس بکش و با همه وجود بهره ببر. حتی همه خستگی‎هایش، برای روح مجنون تو، حسرت می‎شوند روزی.