آدم های خوب شهر

سر شب بود و خسته از یک روز کاری فشرده و داغون، نشستم روی صندلی عقب ماشینی که ابتدای خط، منتظر مسافر بود؛

راننده سلامی کرد و مودبانه پرسید: ایرادی نداره دقایقی منظر مسافر باشم؟

به تلخی «نه»ای گفتم و توی دلم غر می‎زدم که این هم یکی دیگر از آن راننده‎های حرّافی که از بس با مرد و زن جماعت سر و کله زده، می‎خواهد با من «گپ» بزند!

چند ثانیه‎ای بیشتر طول نکشید که یک مرد مسن سوار شد و به گرمی سلام و علیک کردند و بعد از او هم مرد دیگری روی صندلی عقب نشست. راننده چنان احوال‎پرسی گرمی می‎کرد که فکر کردم یا آشنا هستند یا مسافر همیشگی‎اش.

استارت زد و خطاب به من، با لحن همیشگی یک مسافرکش، گفت: «راحت بشین خواهرم من مسافر دیگری سوار نمی‎کنم.»

و رو به مسافرین مرد حرف‎ش را اینطور ادامه داد: صبح امروز خانم جوانی نشست صندلی جلو و دو خانم هم عقب سوار شدند، یکی از آشنایان را دیدم و به مسافر صندلی جلو گفتم: میشه برید عقب که این آقارو سوار کنم؟ اون هم نپذیرفت و من هم رفیقم رو سوار نکردم. زن خطاب به من گفت: ای بابا آقا! دوره این کارا گذشته! من هم گفتم:نه خانم! من هیچ وقت یک مرد رو کنار ناموس مردم سوار نمی‎کنم.

وقتی توی این شهر بی‎رحم، توی این روزگار سرد، نوری ببینی، همه خستگی‎هایت را می‎زدادید. خدا زیاد کند آدم‎های خوب این شهر را.

 

پ.ن: هنوز هم وقتی شب‎ها می‎خواهم سوار تاکسی شوم، امیدوارم گذرم به همین مرد راننده بیفتد.

پ.ن2: دعایش می‎کنم همیشه. نه تنها من، بلکه حتما همه زن‎هایی که عذاب می‎کشند از کنار مرد دیگری نشستن در تاکسی، دعاگوی‎ش هستند.

پ.ن3: این روزها، اگر نیم‎ساعت هم کنار جاده منتظر بمانم، دیگر حاضر نمی‎شوم صندلی عقب جای بگیرم، کاش قانونی تصویب شود که فقط دو مسافر صندلی عقب بنشینند.

پ.ن4: عکاس خوش ذوق: خودم! سوژه: نرگس‎های پاییزی من

بی برکت!

شده بود 4850 تومان، اسکناس پنج‎هزار تومانی را که روی پیش‎خوان دید، خوشه‎ی انگور را از سبد پایین پایش برداشت و یکی از کوچک‎ترین شاخه‎های خوشه را کند و انداخت توی کیسه نایلونی انگورهای من؛

ترازو 5000 را رد کرد؛ پیرمرد ریش‎خندی زد و گفت؛ همین شاخه‎ی کوچک با دوازده سیزده تا انگور می‎شه 300 تومن! چقدر بی‎برکت شده زندگی.

کیسه را داد به من،

و من توی راه برگشت مدام توی ذهن‎م مرور می‎کردم، همه‎ی بی‎برکتی‎های زندگی این عصر را.

از روزهای عمرمان که شتابان می‎روند از کف‎مان. بی‎آنکه در هر کدام‎شان چیزی برای آخرت پس‎انداز کرده باشیم.

از درآمدهای‎مان، که هرچه مبلغ فیش حقوقی و حساب بانکی‎مان زیادتر می‎شود، تندتر هم خالی می‎شود!

از زندگی‎های بی‎کیفیت‎مان. از عشق‎های پوچ و خالی! از حجم رو به ازدیاد تنهایی، از گسترش بی‎رحمی و از دست رفتن مهربانی... از خشک‎سالی و قحطی روی زمین...قحطی آدمیت!

به چه امیدواری هنوز؟

کاش امیدت را برای ما هم بفرستی!