خداحافظ...همین حالا!

نگاهش به لبه‌ی میز کار بود و با خودکارش بازی می‌کرد.

وقتی همه‌ی مشکلات را شنید، دیگر اطمینان یافت اقدام من، اقدام یک کودک 13 ساله نیست!

راه حلی نداشت؛ ذهنیتش هم پیش‌تر انباشته بود؛

چشم‌هایش درخشید و فکری مثل باد از ذهنش خطور کرد و بی‌معطلی گفت:

خب، حالا چی‌کار می‌کنید شما؟

من هم که خواندم توپ را انداخته زمین من،

بی لحظه ای درنگ و با لحنی خنثی گفتم:من قبلا استعفام رو تقدیم کردم.

انتظارش را نداشت، ولی در عین حال با خونسردی پاسخ داد:

باشه من امضاش می‌کنم.

می‌اندیشید با فراهم اوردن یک امکان دیگر برای گفت‌و‌گو به اندازه کافی تخفیف برایم در نظر گرفته است؛

و مداری بیش‌تر یحتمل به باج خواهی از سوی من خواهد انجامید.

اما آن‌چه من خواستم، حق ابتدایی احترام متقابل بود؛

آن چه میان همه‌ی سیاه نمایی‌ها گم شد.

برخاستم؛

و این گونه بود که همه چیز پایان یافت جز...

پ.ن: تصور نکنید این نقاشی منه به این بیریختی!