فاتحه‌ای برای همه خاطرات گذشته

جعبه خرما را به سویم دراز کرد؛

نگاهی به ردیف رطب‌های تازه کردم و زل زدم توی چشم‌هایش که زمین را می‌کاوید؛

دست دراز کردم ، یکی برداشتم و پرسیدم: فاتحه دارد؟

نگاه بر زمین گفت: آری! فاتحه بخوان برای همه خاطرات و روزهای گذشته...

از کنارم گذشت ...دست دراز کردم و بازویش را گرفتم؛

ایستاد و سرش را به سویم برگرداند و خیره در چشمانم نجوا کرد:

این روزها که می‌گذرد، به اندازه همه‌ی روزهای زندگی‌ام «آه» کشیده‌ام؛ هرچند هنوز هم نمی‌دانم مظلوم واقع شدم یا نه!

خرما هنوز بین زمین و آسمان معلق بود که بازویش را از دستانم خلاص کرد و به سرعت دور شد.

پ.ن:یکی گفت :نفرینشان کن !

            اما او دندان شکسته اش را رو به آسمان کرد و گفت :

                « اللهم اهد قومی انهم لایعلمون »