برای همه‌ی خستگی‌های خودم

هوا گرم است و طاقت‌فرسا

اندیشه‌های من اما منجمد شده‌اند

خسته‌ام،

خسته از روزهای  بی‌برکت و بی‌صدا؛ از روزهای تکرای و نفس‌گیر!

خسته‌ام !

از این‌‌که هر صبح، با ناامیدی برخیزم و هر عصر نا‌امیدتر بازگردم...

و تنها پناه من است صلاه ظهر

تنها مایه‌ی ارامش؛  وقتی میان سقوط اندیشه‌های تلخ به تو پناه می‌برم!

و نجوا می‌کنم: تنها ترا دارم ای مهربان‌ترین ، دستان ناتوانم بگیر...

خسته‌ام،

خسته‌ام که اخلاق میان ما مرده است، و آخرین نبض‌هایش در مراکز فرهنگی‌مان در حال ایستادن!

خسته‌ام که دیگر نه انسانیت برای‌مان مانده و نه اخلاقیت و نه اسلامیت!

کجایی تک‌سوار امید‌بخش! برهان ما را از اسارت در میان هجمه‌ی اندیشه‌های خویش...بیا یا "اباصالح"!

خیلی دردناکه مجبور بشی به خاطر عهد و پیمانی که  بستی

مقاومت به خرج بدی! اونم در برابر سدی که در استانه‌ی متلاشی شدنه!

و با ادم/آدم‌هایی کار کنی که  حقیقتا تحمل و کار کردن باهاشون دهشتناکه!

خداوندا...تحملم را فزون کن و صبرم را، تا بپذیرم ان چه نمی‌توانم تغییر دهم...

و مدد کن مرا تا خاشع باشم ...و بایستم!

و انها لکبیره الا علی الخاشعین..

 

پ.ن: این روزها خیلی قالب عوض می‌کنم! نی‌دونم چرا هیچ‌کدوم به دلم نمی‌شینه! پیشنهادات شما رو پذیراییم!