مشهد الرضا..

یک سال بود مشهد نرفته بودم...یک سال!

یک سالی که یک عمر می ماند! از این سفر به ذکر چند نکته بسنده میکنم!

صحنه اول:

با لهجه ی نمیدانم کجایی می پرسد  زوارید یا بچه ی مشهد؟

من: زوارم

-: از کجا؟

من: تهران

نگاهی به سر تا پایم می کند، و در چشمانش بی اعتمادی موج می زند! خیال میکند تهرانی ها باید همه اشان فشن! باشند،  با ارایش های غلیظ و باکلاس!

صحنه دوم:

با افتخار از حماسه رساندن دستش به ضریح میگوید، رو میکند به من و با هیجان میپرسد: شما دستتون به ضریح رسید؟

من با خونسردی می گویم: من چند ساله دیگه نمیرم جلو، درست نیست این همه هل دادن مردم و ازار برای بوسه بر ضریح

-: اره خب ، اصلا درست نیست، چادراشون همه از سر می افته، گناه داره نامحرم می بینه!

 صحنه سوم:

صحن انقلاب را که می شناسید!

همون صحن سقا خونه!

اخر دعا که می شود و سلام میدهند !...سلام اولکه خب رو به قبله است...سلام دوم که به امام رضاست...

به همه جهت می چرخند! الا گنبد طلایی رنگی که مقابلشان است!

خودشان که چیزیشان نمی شود! همه ی ثواب زیارت ادم را با این کارشان و پق! خنده هایی که بی اختیار می دود توی گلویت باطل می کنند!

پ.ن: از باب الجواد که وارد حرم می شوی، با همه ی وجود حس میکنی اذن دخول دیگر نیاز نیست...اذنت را قبلا  صادر کرده اند...