وقتی که داری بیهوا توی خیابانهای این شهر شلوغ قدم میزنی،
وقتی لمیدهایی روی صندلیهای سرد و زمخت اتوبوس و مترو؛
وقتی داری بلند بلند با همراهت گپ میزنی؛
وقتی غرق اندیشههایت زیر باران میدوی؛
هیچ فکر کردهای چشمان تیزبین وبلاگنویسی تو را میپاید تا سوژهی امروز وبلاگش شوی؟!؟
پ.ن 1: مشکل وبلاگنویس نیست اگه تو حواست به افعال و کردارت نیست!
پ.ن2: تا به حال میزان امانت داری خودت رو سنجدیدی؟ چقدر دیگران به تو اطمینان کردند و اطلاعاتشون (مخصوصا در دنیای مجازی) رو بهت دادن و تو بازنشر! نکردیشون؟