او نویسی!

از اول هم همه می‌دانستند این شغل جدید خیلی تغییرش داده؛

همیشه می‌گفت آزارهای شما مرا خسته کرده؛ همیشه می‌گفت شما ناکارامد هستید.

اما از زمانی که یک هفته هر روزش را دیدم و به چشم‌هایش خیره شدم، گفتم آدم سابق نیست.

یکی دیگه هم همین‌ها را گفت، منتهی می‌گفت پول ادمو عوض می‌کنه!

نمی‌دانم چه بود؛ هر چه بود خیلی عوض شد؛ گاهی وقت‌ها نمی‌شناختمش، ان فرد پر ارنرژی نبود، آن دلبستگی به کارش را نداشت

وقتی گفت می‌رود، همه اصرار کردیم بماند،

ماند،

اما روحش جای دیگر بود؛ بعد هم کم کم بی‌تفاوت‌تر شد.

بی‌تفاوتی بد دردی‌ست، خیلی بد دردی‌ست، یکی اگر بی‌تفاوت بشود یعنی دیگر نیست، بود و نبودش یکی‌ست؛ شاید هم می‌خواست حالی‌امان کند که دیگر می‌خواهد برود و ما نباید بخواهیم بماند!

باک بنزینش خیلی خالی بود؛ دلش هم نمی‌خواست برود پرش کند؛ می‌گفت نمی‌تواند، ولی من می‌گفتم نمی‌خواهد! خیلی بدش آمد وقتی گفتم که خودت نمی‌خواهی؛

خیلی بدش آمد.

من اما دوستش داشتم، خنده‌ها و نگاه‌هایش را دوست داشتم؛ همیشه مثل یک برادر مهربان بود برای ما؛ قبل از این‌که بی‌تفاوت بشود. قبل از اینکه بی‌خیال بشود، دلم برایش می‌سوزد، اگر برنمی‌گشت و بی‌تفاوت نمی‌شد اسطوره می‌ماند!

مثل رضا‌زاده که در اوج رفت و اسطوره ماند؛

اسطوره ایستادگی در برابر کج‌خلقی‌ها، اسطوره ایستادن در برابر مشکلات، اسطوره ادب انسانی.

خدا پشت و پناهش باشد

خیلی دلم می‌خواست هایپر لینک بدهم به وبلاگش، دستم نرفت اما....

****************

پ.ن1: خیلی وقت پیش نگاشتم متن فوق را؛ مصلحت‌اندیشی نگذاشت زودتر منتشرش کنم!

پ.ن2: وقتی رفت خیلی‌ها برایش اشک ریختند؛ خیلی‌ست که کارمند برای از دست دادن رئیس گریه کند؛ خیلی معنا دارد!