«کنده‌های زانو»

روی «کنده‌های زانو» راه می‌رفت..

از ساق پایش به پایین قطع بود و سر پاییش را با جورابی مندرس پوشانده بود؛

کلاهی بافتنی و نخ‌نما روی سر کشیده بود تا کچلی‎اش را بپوشاند؛

و کتی بلند و خاکستری به تن کرده بود؛ درست رنگ سیمان‎های کف زمین...

اولین شب، اطراف حرم او را دیدیم؛

پدر خواست پولی به او بدهد که دست رد زد..

فردا دوباره دیدمش،

که روی «کنده‌های زانو» از درب حرم «امام رئوف» بیرون می‎آمد و روی زمین خود را می‎کشید...

فردایش هم؛

انگار نذر کرده بود هر نماز را در حرم بخواند؛ با عشق و افتخار خود را روی «کنده‌های زانو» به «رضایش» می‎رساند..

بی‎تفاوت نسبت به همه‏ی دست‎هایی که به رسم گدایان به سویش دراز می‎شود؛

و بی‏توجه به همه‏ی نگاه‎هایی که گاه با تمسخر نظاره‎اش می‎کنند و گاه مثل من با حسرت!

پ.ن1: با این واژه‎ها، اصلا نمی‎توان این مرد عظیم را توصیف کرد؛ حرم که رفتید خودتان این دریای عظمت را نظاره کنید.

پ.ن2: خدایا عاشقی را این گونه نصیب‌مان کن!

پ.ن3: خدایا، «رضا»ی تقدیر امسال‌مان را هم افزون کن...

پ.ن4: نمی‌دانم «کنده‌های زانو»یش شما را هم یاد نکته‌ی خاصی انداخت یا نه!