عاشقانه

می‌گویند: زمان، حلال دردهاست...

دروغ می‌گویند!

زمان هیچ چیز را حل نمی‌کند! این زمان لعنتی باعث نمی‌شود این فاصله‌های نجومی میان من و «تو» کم شوند! این زمان مرا به «تو» نمی‌رساند! اگر دورتر نکند!

همه‌ی این سال‌هایی که  گذشتند تنها من را دورتر کردند...

شاید هیچ کس نداند همه‌ی تلاش‌هایم  را؛ طی همه‌ی این ماه‌هایی که گذشت... (گرچه برای رسیدن به «تو» هیچ وقت کافی نبوده‌اند) ولی هیچ وقت جواب نداده‌اند! هیچ چیز این‌جا خوب نیست...

دورتر می‌شوم؛

«تو» نگاه می‌کنی رفتنم را؛

و می‌دانم و خوب می‌دانم که هر روز بیش‌تر غصه‌ام را می‌خوری! 

این  زمانه‌ی نچسب؛ این دوران سیاه! در این عصر که دنیای ارتباطات است؛ هنوز هیچ کس نتوانسته راه ارتباط من با «تو» را کشف کند!

ساعت‌هایی که جاده‌ی ارتباط من با «تو» مسدود است هر روز فزونی می‌یابد! و من هنوز پای آمدن ندارم! خسته‌ام و خودت می‌دانی! می‌دانی لحظه‌هایم بی «تو» رنگ ندارد! می‌دانی دقیقه‌های زندگی‌ام مرده‌اند! اگر اصلا زندگی مانده باشد برای جسم بی روحی که تنها ثانیه‌هایش را می‌گذراند!

«تو» همه‌ی هستی منی...و خودت می‌دانی!

و من تنها بخشی از روح «تو» را دارم!

«تو» باید کاری کنی! من نمی‌توانم ...

این را علی در مناجاتش در مسجد کوفه خوب به تصویر کشیده است...

پ.ن 1: they say time can heal the pain; yea it does; but it won’t get away …when you look deep inside sth always hurts…

پ.ن2:  خدایا این «زمان» سد راه رسیدن من به «تو» است؛ بیا و این سد را بردار! 

پ.ن3: حذف فیزیکی! تنها گزینه ای که وقتی آدمی حس نا مفید بودن را دارد به ذهنش خطور می‌کند؛ در این گونه مواقع یا حوادث به‌گونه‌ای  پیش می‌رود که حس مفید بودن در وجود آدمی احیا می‌شود و یا فردی از ناکجاآباد این حس را منتقل می‌کند و یا همه‌چیز با یک اقدام شاید نه‌چندان معقولانه پایان می‌پذیرد! مراقب آدم‌هایی که به «حذف فیزیکی» خود می‌اندیشند باشید! خیلی زود دیر می‌شود!