ویرانه‏های روح

برگ‌های زرد تابستانی را دوست دارم

که آرام روی زمین می‌افتند،

باد گرم تابستانی روی سنگ‌فرش خیابان، به این سو و آن سو می‌کشاندشان؛

و  ره‌گذران غرق شاخ‌ساران سبز،

نمی‌بینندشان.

پ.ن: از عدم می‌آفرینی همیشه؛ پس برای تو سهل است که بر روی ویرانه‌های روحم که گناه، تباه‌ش کرده؛ روحی جدید برویانی....

پ.ن2: عکاس خوش‌ذوق: باز هم خودم؛ مکان: حاشیه یکی از اتوبان‌های تهران، سوژه: بازی آفتاب و شاخساران.

پ.ن3: متشکرم از دعاهای خیر همگی برای شفای مادرم...