شبیه روزگارم نیست

*وقتی وبلاگ‎نویس، وبلاگ‎ش را راه می‎اندازد کلی ذوق دارد و خیلی شوق!

چیز بنویسد و بخوانندش، تاثیر واژه‎ها و افکارش را ببیند؛

روزهایی می‎رسد که هر وقت وبلاگ‎ش را ورق می‎زند کلی خاطره برای‎ش زنده می‎شوند،

شاید حتی دلش غنچ برود از خاطراتی که خودش رقم زده با وبلاگ‎ش!

*روزهایی هم می‎رسد که دست‎و‎دلش به وبلاگ نمی‎رود؛

حال ندارد واژه‎ها را بچیند، بگذاردشان توی جمله‎های رنگ و وارنگ؛

حس‎ش نیست ذهنش را خالی کند روی کی‎بورد و بعد به‎سان مجسمه‎سازی که پیکره‎ی بی‎نظیری را آفریده؛

چشم بدوزد به اثرش و توی دل‎ش، خودش را بستاید حتی.

*روزهای تلخی هم برای بلاگر‎ها می‎رسد که افکارش را گاز می‎زند؛

واژه‎هایش را می‎برد در تیمارستان بستری کند...بس که از این و آن حرف و کنایه شنیده.

** این "روزهای" آخر مصداق خیلی از عزیزان‎م بود؛ که وبلاگ‎هایشان را یا جمع کردند یا مسکوت رهایش.

و من "اندیشه‎کنان غرق این پندارم"

که چرا اینترنت ما آزادی نداشت؟

پ.ن: دور برتان ندارد که مملکت آزاد نیست؛ نخیر! می‎خواهم عین کارشناسانی که درد را نمی‎شناسند بگویم "فرهنگ"ش را نداریم هنوز، که وبلاگ را و کارایی‎هایش را بشناسیم!

پ.ن2: جایی نیست که نگاه کنم و دل‎م کباب نشود برای اسلامی که اگر صاحبش نرسد نجاتش دهد، چون جنازه‎ای بر سر دست‎ها می‎برندش؛ که هر یک مبتلا به سیاهی‎اند و ادعای اسلام‎شان، گوش فلک را کر می‎کند...

پ.ن3: یک بازی درست کنند که آدم عکس شخصیت‎‎هایی که دلش می‎خواهد را بگذارد تویش، و بعد هی با چوب بیسبال، بکوبد توی سرشان ... کیف می‎دهد! پس این بازی‎نویس‎ها چه می‎کنند؟