آدم های خوب شهر

سر شب بود و خسته از یک روز کاری فشرده و داغون، نشستم روی صندلی عقب ماشینی که ابتدای خط، منتظر مسافر بود؛

راننده سلامی کرد و مودبانه پرسید: ایرادی نداره دقایقی منظر مسافر باشم؟

به تلخی «نه»ای گفتم و توی دلم غر می‎زدم که این هم یکی دیگر از آن راننده‎های حرّافی که از بس با مرد و زن جماعت سر و کله زده، می‎خواهد با من «گپ» بزند!

چند ثانیه‎ای بیشتر طول نکشید که یک مرد مسن سوار شد و به گرمی سلام و علیک کردند و بعد از او هم مرد دیگری روی صندلی عقب نشست. راننده چنان احوال‎پرسی گرمی می‎کرد که فکر کردم یا آشنا هستند یا مسافر همیشگی‎اش.

استارت زد و خطاب به من، با لحن همیشگی یک مسافرکش، گفت: «راحت بشین خواهرم من مسافر دیگری سوار نمی‎کنم.»

و رو به مسافرین مرد حرف‎ش را اینطور ادامه داد: صبح امروز خانم جوانی نشست صندلی جلو و دو خانم هم عقب سوار شدند، یکی از آشنایان را دیدم و به مسافر صندلی جلو گفتم: میشه برید عقب که این آقارو سوار کنم؟ اون هم نپذیرفت و من هم رفیقم رو سوار نکردم. زن خطاب به من گفت: ای بابا آقا! دوره این کارا گذشته! من هم گفتم:نه خانم! من هیچ وقت یک مرد رو کنار ناموس مردم سوار نمی‎کنم.

وقتی توی این شهر بی‎رحم، توی این روزگار سرد، نوری ببینی، همه خستگی‎هایت را می‎زدادید. خدا زیاد کند آدم‎های خوب این شهر را.

 

پ.ن: هنوز هم وقتی شب‎ها می‎خواهم سوار تاکسی شوم، امیدوارم گذرم به همین مرد راننده بیفتد.

پ.ن2: دعایش می‎کنم همیشه. نه تنها من، بلکه حتما همه زن‎هایی که عذاب می‎کشند از کنار مرد دیگری نشستن در تاکسی، دعاگوی‎ش هستند.

پ.ن3: این روزها، اگر نیم‎ساعت هم کنار جاده منتظر بمانم، دیگر حاضر نمی‎شوم صندلی عقب جای بگیرم، کاش قانونی تصویب شود که فقط دو مسافر صندلی عقب بنشینند.

پ.ن4: عکاس خوش ذوق: خودم! سوژه: نرگس‎های پاییزی من