من و تو!

من و تو؛ 

شانه به شانه...

می‌خزیم تو؛

همان میز همگی: نزدیک پیش‎خوان، انتهای چپ کافی‎شاپ!

تو باز خیره می‎شوی به من!

همان نگاه‌های کاونده‌ی همیشگی؛

من شروع می‎کنم کلام را، مثل همیشه پر انرژی و پر لبخند؛

نگاه‌هایت قلاب می‎اندازد به همه‎ی ذهنم؛

اما در این هیاهوی بی‌انتها، چیزی عایدت نمی‌شود!

میز را می‌کاوی و من؛

با همه‎ی غصه‎های تو، جاری می‎شوم.

گارسون منو به دست، می‎دود سوی‎مان.

و باز همان نگاه‎های همیشه‌اش؛

ما می‎خندیم - بعد از رفتنش-

کی عادت می‎کند به حضور دو چادر سیه به سر؛ که انگلیش نجوا می‎کنند و می‎خندند بی‎دلیل؟

پ.ن1: مسیرم را عوض کرده‎ام؛ هر روز از کوچه‎ات عبور می‎کنم و یادم از کنارت می‌گذرد...

پ.ن2: غصه‏های تو دردهای عمیق‎تری است؛ خوب شو زودتر...

پ.ن3: حمدی بخوانید برای شفای رفیق شفیقم..

پ.ن4: پر از گریه‎ام!