این روزهایم...

این روزها که می‎گذرد...

منتظرم که بگذرد؛

سخت می‎گذرد اما

روزهای سخت هم تمام می‎شوند.

روزهای من می‎رسند؛ روزهایی که قرار است من باشم و تو؛

بگذار راحت باشم؛

دنیای‎ت را دوست ندارم خدا... آدم‎هایش را هم!

با همه‎ی رنگ عوض‎کردن‎هایشان، با همه دروغ‎هایشان با همه افکار مزخرف‎شان.

همه این‎جا ناپایدارند؛ همه!

این‎جا کسی «قدردانی» بلد نیست؛ اینجا کسی سر جای خودش نیست، اینجا هر چقدر دغل‎تر و مکارتر و خباثت‎ش بیش‎تر باشد؛ کیفش کوک‎تر است!

این‎جا جای من نیست؛ جای من و همه‎ی سادگی و صداقت‎م...

تو می‎دانی؛ من هم می‎دانم...

می‎خواهم سهمم را از همه این دنیا ببخشم به همه‎ی طالبانش... تو فقط مرا بپذیر... پاک.

پ.ن: چند روز پیش بر حسب اتفاق، جمله جالبی رو شنیدم: «آدم‎های عصر ما به دنیا می‎رن؛ اما بی‎هدف و بی این‎که راهشون مشخص باشه؛ می میرن»... همه‎ی ما گمشده‎ایم در این عصر سیاه! و تو می‎دانستی خدا که یادمان می‎رود مسیرمان از کدام سو رقم می‎خورد.

پ.ن2: نه کافرم، نه مشرک، نه ناامید از رحمت الهی و نه قصد خودکشی دارم! فقط خسته‎ام ... آنقدر که حس می‎کنم خواب ابدی تنها راه آرامش من است و هیچ مسکن دیگری جواب نخواهد داد. ظرف دلم پر می‎شود هر از گاهی و لبریز می‎شود در ننوشته‎ها؛ به قول عزیزی؛ ظرف‎م کوچک است...

پ.ن3: بی ‎آن‎که پیوند منطقی داشته باشد به حال و روزم؛ عجیب شعری که گذاشته‎ام روی وبلاگ را این شب‎ها، هزاران بار گوش می‎دهم. «نمی دونی تو این روزا چقدر حالم پریشونه... خرابه حال من بی تو... بذار با گریه پر پر شم...»