نگارش به سبک Ode To Simplicity

سیزده به در یک سالی بود؛

یادم نیست عددش را، فقط یادم مانده که محرم بود.

یک روز در دامان طبیعت، از آن روزهایی که مادر و خواهرم با اشتیاق همه را صبح بلند می‎کنند، بساط جمع می‎کنند که برویم بیرون و روی سبزه‎ها ناهار بخوریم که می‎چسبد!

من هنوز هم ناهار خوردن روی فرش و زیر سقف را ترجیح می‎دهم و هنوز هم، سیزده به در از آن روزهای مزخرفی است که نه تنها اعتقادی به‎اش ندارم که حتی خوشم نمی‎آید این روز از خانه بیرون روم.

بماند...

به عادت همه‎ی روزهای شهادت، بی تخمه- که اصلی‎ترین تنقلات گردش محسوب می‎شود- عازم شدیم و مادرم مرتب یادآوری می‎کرد که خیلی نخندید و رعایت کنید که عزاست.

روی چمن‎های اطراف تهران، حاشیه ورامین، یک جای دنج را نشانه رفتیم؛ مادرم مثل همیشه بساط پیک نیک و گرم کردن غذا و درست کردن سالاد؛ پدر، دراز کشیدن زیر سایه و من هم حسرت به دل دویدن در فضای باز...

یکی از لذت‎های وصف‎نشدنی این است که چمن‎زار باشد و کسی نباشد و تو بدوی، آن‎قدر که حس کنی جان در بدن نمانده و راه تنفس مسدود شده. ..بدوی گویی می‎توانی فرار کنی...مفری هست و امیدی...

غروب هنگام، گاه بازگشت، توی ترافیک جاده، خوب یادم هست که ابرهای خاکستری آسمان را تصرف کردند، باد تندی وزید، آن‎قدر تند  و قدرت‎مند که تکه‎های سنگ‎هایی را از زمین بلند می‎کرد، من و خواهرم وحشت کرده بودیم، سنگ‎هایی که به سمت جاده می‎آمد، جاده‎ایی که مملو از ماشین‎هایی بود که صدای موسیقی‎هایشان، دست و کل کشیدن‎هاشان گوش را کر می‎کرد...

دقایقی طول کشید اما بالاخره آسمان خُفت، ما به سلامت رسیدیم...اما یک تکه تصویر توی ذهنم ثبت شد و هر وقت ابرهای تیره و باد قدرت‎مند می‎دوند توی آسمان، بی‎درنگ تجسم می‎شود توی ذهن‎م...و هراسی که  خشم طبیعت در دل‎م انداخت.

پ.ن: یک روزهایی شیطان درون، وسوسه‎ام می‎کند، برای روسایم بخوانم:

ماهی: من و آب: تو و تُنگ: روزگار،

تو در حصار تُنگ و من در مشت تو اسیر!

( باتغییر شعر فاضل نظری)

پ.ن2: دلش گرفته، دلش مکه می‎خواهد، که پرده خانه‎اش را بچسبد و بگوید: الهی، انا انا و انت انت...

پ.ن3: عکاس خوش ذوق: خودم؛ 

سوژه: بید مجنون باید شد، زیر و زبر! 

مکان: پارک آزادگان تهران ( فک کنم اسمش این بود :دی)

پ.ن4: که تو بخواهی، عمل نباشد حتی، یکی باشد و حسرت، بعد بسنجی‎اش! چه‎قدر کج می‎رود و خبط می‎کند وقتی تلاش‎هایش به بار ننشسته، بالا و پایین بیاندازی‎اش که بداند: در دایره قسمت، ما نقطه تسلیم‎یم، حکم آنچه تو فرمایی....!