کم گوی و گزیده گوی!

ترم دوم تازه شروع شده بود و من هم با ذوق و شوق هر چه بیش‌تر، عازم دانشگاه شدم.

دروس تازه تخصصی‌تر شده بود و جذاب‌تر؛

با ذوق و شوق مضاعف سر کلاس نشسته بودیم که جدیت و سخت‌گیری‌های استادش زبانزد خاص و عام بود؛

همه‎ی شواهد و قراین حاکی از آن بود که این ترم را با کلاس‌هایی پر بار سپری خواهیم کرد غافل از آن‌که...

استاد سر کلاس حاضر شد و بساط درس را پهن نموده بود که

  از ته کلاس؛

دانشجویی شروع کرد به سوالات متعدد! که  فلان مسئله چنین است و چنان است و آن قدر سوالات بی‌ربط و اظهارنظرهای مسخره‌ای! ایراد فرمود که کفر ما را در آورد-این ما یعنی من و یکی دو تا از دوستانم-

با خود اندیشیدیم که جو گیر است و ترم اول است و هنوز جو دانشگاه را نشناخته و بهتر می‌شود!

اما ای دل غافل!

آن کلاس که سهل بُوَد؛ اظهار فضل این دانشجو  پایان‎پذیر نبوده که هیچ! اغلب اساتید هم از این سوالات بی‌خود ودم‎دستی و حرف‎های بی‎اساس و بی‎ربطش کلی استقبال می‎کردند!

غیر از یکی‎شان که خیلی محترمانه در اولین سوالش گفت: من همین الان اینو توضیح دادم! خنگی مگه تو؟!

بگذریم...

این‎گونه شد که ما هم دیدیم استاد راضی، دانشجو راضی، کلاس هم بی‎تفاوت،

پس بی‌خیال ما افراد معدودِ ناراضی! لذا خود سانسوری و سکوت را برگزیده، قید کلاس و درس‎آموزی را از بیخ و بن زدیم!

اکنون نیز دست به درگاه باری تعالی دراز کرده و از خدای متعال خواستار اینیم که توفیق! هم‎کلاسی با این دانشجو – و افراد مشابه- را از ما سلب نُماید!

پ.ن1: نخستین روز سرد پاییز...

پ.ن2: محض رضای خدا، صریح و خلاصه سخن بگوید کز اندک‎تان جهان شود پُر!
پ.ن3: این آدم‎های حرافی که حین صحبت درباره‎ی یک مسئله از در و دیوار و آسمان و زمین سخن می‎گویند حال‎به‎هم‎زن‎ترین آدم های روی زمینند! _ با عرض معذرت- چاره‎ای هم جز خودسانسوری و سکوت برای آدمی باقی نمی‎گذارند!

پ.ن4: پروردگار بر طاقت و صبر و تحمل‌مان بیفزا!

مطلب بی‎ربط